از بذر تا برداشت: راهنمای جامع کاشت پیاز

• نام رایج: پیاز
• نام علمی: آلیوم سِپا (Allium cepa)
• خانواده گیاه‌شناسی: نرگسیان (Amaryllidaceae)
• منشا جغرافیایی:  اگرچه هزاران سال است که پیاز در سراسر جهان کشت می‌شود اما منشا جغرافیایی آن به آسیای مرکزی بر می‌گردد.

توضیحات کاشت پیاز

پیازها گیاهان دو ساله‌ای هستند که عمدتا بعد از یک سال برداشت می‌شوند و هدف از پرورش آنها استفاده از پیاز خوراکی و ساقه‌های سبزشان است. یک سال بعد از کاشت پیازها، آنها یک رزت پایه‌ای از برگ‌های بلند و استوانه‌ای شکل تشکیل می‌دهند و یک پیاز زیرزمینی ایجاد می‌کنند. برگ‌های گیاه توخالی، مخروطی شکل و به رنگ سبز مایل به آبی هستند و از یک نقطه واحد در قاعده گیاه بیرون می‌آیند. طول این برگ‌ها بین 30 تا 50 سانتی‌متر (12 تا 20 اینچ) متغیر است.

کاشت پیاز

ریشه پیازها که فیبری شکل هستند به صورت سطحی در خاک گسترش می‌یابند و از رشد قائم گیاه پشتیبانی می‌کنند. پیاز که اصلی‌ترین بخش قابل برداشت گیاه است، از نظر اندازه، شکل و رنگ بسیار متفاوت می‌باشد، به طور مثال می‌تواند از کره‌های کوچک و گرد تا کره‌های پهن‌تر متغیر باشد. همچنین لایه‌های بیرونی آنها، بسته به نوع  پیاز کشت شده، ممکن است سفید، زرد یا قرمز باشند.

جهت خرید بذر پیاز کلیک کنید!

پیازها در سال دوم رشد خود، در صورت رسیدن به بلوغ، یک ساقه‌ی گل بلند تولید می کنند که معمولاً به ارتفاع 1.2 تا 1.5 متر (4 تا 5 فوت) می رسد. این ساقه توخالی، گرد و در قسمت پایه کمی متورم است. در بالای ساقه، یک چتر کروی از گل های کوچک به رنگ سفید تا صورتی تشکیل می شود که در نهایت بذر تولید می کنند. این گل ها در یک خوشه متراکم و گرد مرتب شده اند و هر گل منفرد دارای شش گلبرگ، شش پرچم و یک مادگی است.

پیازها به عنوان گیاهان دو ساله، در سال دوم رشد خود معمولا به گلدهی و تولید بذر می رسند. با این وجود آنها در کشت زراعی، در پایان فصل رشد اول یعنی قبل از آغاز فرآیند گلدهی، برداشت می شوند. لازم به ذکر است که پیازها در چرخه زندگی کامل خود بعد از مرحله گلدهی، دانه های کوچک سیاهی را در داخل یک کپسول تولید می کنند.

حقایق جالب در مورد پیازها

1- پیازها منبع غنی از آنتی‌اکسیدان‌ها، به ویژه کوئرستین هستند. کوئرستین نوعی فلاونوئید است که مصرف آن  می‌تواند منجر به کاهش التهاب، کاهش فشار خون و بهبود سلامت قلب شود. آنها همچنین حاوی مقدار قابل توجهی ویتامین C هستند که به بهبود عملکرد سیستم ایمنی، افزایش سلامت پوست و بهبود سریع زخم‌ها کمک می‌کند. ترکیبات گوگرد موجود در پیازها، که عطر و طعم تند آنها را ایجاد می‌کنند، دارای خواص ضد التهابی و ضد باکتریایی هستند.

2- هنگام برش پیاز جاری شدن اشک طبیعی است و این امر ناشی از آزاد شدن گاز فرار تیوکربونیل به نام پروپانتیال اس-اکسید می‌باشد. هنگامی که پیاز برش داده می‌شود، سلول‌های آن شکسته می‌شوند و آنزیمی به نام آلیناز را آزاد می‌کنند. این آنزیم ترکیبات حاوی گوگرد را به اسید سولفنیک تبدیل می‌کند که این ماده به سرعت به گاز تبدیل می‌شود. هنگامی که این گاز با رطوبت موجود در چشم تماس پیدا می‌کند، اسید سولفوریک خفیفی تشکیل می‌دهد که باعث تحریک چشم‌ها و در نتیجه جاری شدن اشک می‌شود.

کاشت پیاز

3- پیازها در مصر باستان از اهمیت فرهنگی و مذهبی قابل توجهی برخوردار بودند. آنها اغلب به عنوان یک نوع ارز استفاده می شدند و به عنوان هدیه در مقبره های فرعون ها قرار می گرفتند. مصریان معتقد بودند که حلقه های متحدالمرکز پیاز نماد زندگی ابدی است و همین امر پیاز را به کالایی ارزشمند در مراسمات تولد و مرگ تبدیل کرده بود.

4- پیازها را اولین بار مهاجران اروپایی به آمریکای شمالی منتقل کردند. این مهاجران پیاز را به عنوان یک وعده غذایی اصلی در سفرهای دریایی خود استفاده می‌کردند. پیاز به دلیل کاربرد وسیعش در آشپزی و خواص دارویی‌ بی نظیرش، به سرعت توسط قبایل بومی آمریکا پذیرفته شد و به بخش اصلی رژیم غذاییشان تبدیل گردید. از طرف دیگر قابلیت نگهداری طولانی مدت پیازها، آن را به یک ماده غذایی ارزشمند و یک محصول ضروری برای مهاجران اولیه تبدیل کرد.

5- گونه‌های متعددی از پیاز وجود دارد که عمدتاً بر اساس رنگ طبقه‌بندی می‌شوند: زرد، قرمز و سفید. پیاز زرد متداول‌ترین نوع پیاز است که به دلیل سازگاری بالا با انواع مواد غذایی، در آشپزی محبوبیت یافته است. پیاز قرمز اغلب به دلیل طعم ملایم و رنگ زنده آن به صورت خام در سالادها و ساندویچ‌ها استفاده می‌شود، در حالی که پیاز سفید به دلیل طعم تندترش در آشپزی مکزیکی محبوبیت دارد.

اطلاعات اولیه کاشت پیاز

پیازها گیاهانی مناسب برای فصول خنک هستند. آنها بهترین رشد خود را در دمای بین ۱۳ تا ۲۴ درجه سانتی‌گراد (۵۵ تا ۷۵ درجه فارنهایت) از خود نشان می‌دهند و دمای مطلوب رشد آنها حدود ۱۵ تا ۲۰ درجه سانتی‌گراد (۵۹ تا ۶۸ درجه فارنهایت) می‌باشد. پیازها گیاهانی بسیار سازگار هستند از اینرو می‌توان آنها را در اوایل بهار، به محض آماده شدن خاک برای کشت، یا در پاییز که آب و هوا معتدل است، کاشت. دوره رشد پیازها طولانی است و معمولاً بین 90 تا 120 روز، به طول می‌انجامد، لازم به ذکر است که  این مدت بسته به نوع پیاز و حساسیت آن به طول روز می‌تواند متفاوت باشد.

پیاز

پیازها بر اساس پاسخ به طول روز به دسته‌های مختلفی تقسیم می‌شوند:

• پیازهای روز کوتاه: این ارقام در مناطقی با ساعات روز کوتاه (۱۰ تا ۱۲ ساعت) بهترین رشد را  از خود نشان می‌دهند و برای کاشت در مناطقی با زمستان‌های معتدل و آب و هوای گرم مناسب‌ هستند. در واقع آنها برای تشکیل پیاز به حدود ۱۰ تا ۱۲ ساعت نور روز نیاز دارند و اغلب در مناطقی که زمستان‌هایش یخبندان شدیدی ندارند کشت می‌شوند. معمولاً این ارقام در پاییز برای برداشت در بهار کاشته می‌شوند و به دلیل نیاز به ساعات روز کوتاه‌تر و دمای معتدل‌تر سریع‌تر به بلوغ می‌رسند. آنها معمولاً ۱۲ تا ۱۶ هفته (۸۴ تا ۱۱۲ روز) پس از کاشت بذر آماده برداشت هستند.
• پیازهای روز متوسط: این ارقام برای تشکیل پیاز به حدود ۱۲ تا ۱۴ ساعت نور روز نیاز دارند و با طیف وسیعی از آب و هواها سازگار هستند، از اینرو آنها برای مناطقی با ساعات روز متوسط مناسب می‌باشند. این پیازها اغلب در اواخر زمستان یا اوایل بهار کاشته می‌شوند و در اواخر بهار تا اوایل تابستان به بلوغ می‌رسند. رشد این ارقام در حد واسط بین دوره رشد پیازهای روز کوتاه (رشد سریع) و  پیازهای روز بلند (رشد طولانی) قرار دارد. معمولاً ۱۴ تا ۱۸ هفته (۹۸ تا ۱۲۶ روز) پس از کاشت بذر، پیازها آماده برداشت هستند.
• پیازهای روز بلند: این ارقام برای تشکیل پیاز به حدود ۱۴ تا ۱۶ ساعت نور روز نیاز دارند و برای مناطقی با روزهای تابستانی طولانی و آب و هوای خنک مناسب هستند. این پیازها معمولاً در اوایل بهار کاشته می‌شوند و در اواخر تابستان مورد برداشت قرار می‌گیرند. آنها طولانی‌ترین دوره رشد را در بین دو نوع دیگر دارند و همین امر موجب شده است که پیازهایی بزرگتر و با پتانسیل نگهداری خوب را تولید کنند. معمولاً ۱۶ تا ۲۰ هفته (۱۱۲ تا ۱۴۰ روز) پس از کاشت بذر، محصول آماده برداشت است.

پیازها، خاک با زهکشی مناسب، سست، حاصلخیز، غنی از مواد آلی  و با pH  خنثی تا کمی اسیدی را برای رشد ترجیح می‌دهند. آنها به رطوبت مداوم، به ویژه در طی دوره تشکیل پیاز، نیاز دارند اما به شرایط غرقابی حساس هستند زیرا منجر به پوسیدگی ریشه آنها می‌شود. باید دقت داشت که فاصله‌گذاری مناسب برای رشد کافی پیازها ضروری است و مالچ‌پاشی نیز می‌تواند به حفظ رطوبت خاک و کنترل علف‌های هرز کمک کند.

برداشت پیاز

• نیاز به نور خورشید: آفتاب کامل
• نیاز به آبیاری: متوسط
• نوع و ویژگی‌های خاک: خاک با زهکشی مناسب، حاصلخیز و غنی از مواد آلی
• pH خاک: 6.0 - 7.5
• اندازه مناسب گلدان برای کاشت پیاز در گلدان: حداقل 20 سانتی‌متر

زمان مناسب کاشت پیاز

• آب و هوای سرد: پیازچه‌ها (پیازهای کوچک خفته) را در اوایل بهار و به محض آماده شدن خاک برای کشت، بکارید. برای کاشت پیاز های بزرگتر و رسیده لازم است بذرها را ۶ تا ۸ هفته قبل از آخرین یخبندان به صورت نشا در محیط داخلی کشت کنید.
• آب و هوای معتدل: در این شرایط آب و هوایی پیازچه‌ها را می‌توانید در پاییز برای برداشت در اواخر بهار بکارید.
• فواصل کاشت:  پیازها را با فاصله ۱۰ تا ۱۵ سانتی‌متر (۴ تا ۶ اینچ) و در ردیف‌هایی با فاصله ۳۰ تا ۴۰ سانتی‌متر (۱۲ تا ۱۶ اینچ) از یکدیگر بکارید.
• روش کاشت بذر: می‌توان بذرها را در سینی نشا یا به صورت مستقیم در خاک کاشت. امکان کاشت پیازچه‌ها (پیازهای کوچک) در زمین نیز وجود دارد.

• عمق کاشت بذر: بذرها را باید ۱ تا ۲ سانتی‌متر (۰.۵ تا ۱ اینچ) در عمق خاک بکارید؛ اما پیازچه‌ها باید عمیق‌تر کاشته شوند، به طوری که فقط نوک آنها بالای سطح خاک قابل رویت باشد.

جهت خرید بذر سبزی کلیک کنید!

• زمان برداشت: پیازها زمانی که برگ‌های آنها شروع به افتادن و زرد شدن می‌کنند، آماده برداشت هستند. بسته به نوع پیاز معمولاً ۲۵ تا ۳۴ هفته پس از کاشت بذر، گاهی زودتر، محصول آماده برداشت است.
• ارتفاع و گستردگی گیاه بالغ: پیازها معمولاً حدود ۳۰ تا ۴۵ سانتی‌متر (۱۲ تا ۱۸ اینچ) رشد می‌کنند.
• روش‌های تکثیر: کاشت پیاز ها می تواند از طریق بذر، پیازچه (پیازهای کوچک) یا نشا (نهال) صورت گیرد.

مراقبت و نگهداری

• نکات آبیاری: بعد از کاشت پیازها، لازم است به طور منظم آنها را آبیاری کنید تا خاک به طور یکنواخت مرطوب بماند. بهتر است از آبیاری بیش از حد گیاه خودداری کنید زیرا پیازها خاک غرقابی شده را دوست ندارند. در صورت امکان، گیاهان را از قسمت انتهای ساقه آبیاری نمایید تا رطوبت برگ‌ها به حداقل برسد زیرا این امر می‌تواند مانع از بروز بیماری‌های قارچی شود.

زمان برداشت پیاز

• هرس کردن: هرس معمولاً برای پیازها ضروری نیست، اما بهتر است ساقه‌های گل‌دهنده حذف شوند. پیازها گیاهانی دو ساله هستند و تشکیل ساقه گل در سال اول می‌تواند مانع از تشکیل پیاز شود. برای اطمینان از اینکه روند رشد گیاه بر توسعه پیاز متمرکز است، هرگونه ساقه گل را به محض ظهور قطع کنید. این عمل به بهبود اندازه و کیفیت پیازهای برداشت شده کمک می‌کند.
• نیاز به قیم: پیاز نیازی به قیم ندارد.

آماده‌سازی و کوددهی خاک برای تولید محصول پیاز باکیفیت

قبل از کاشت پیاز در اوایل بهار، آماده‌سازی خاک برای ایجاد شرایط رشد ایده‌آل ضروری است.

1- آماده‌سازی خاک برای کاشت پیاز

• ابتدا کمپوست کاملاً پوسیده را با خاک مخلوط کنید (شخم بزنید). این کار ساختار خاک را بهبود می‌بخشد و آن را به خاک مورد پسند پیازها یعنی  خاکی سست، قابل نفوذ و با زهکشی مناسب تبدیل می‌کند.
• برای افزایش حاصلخیزی خاک، بهتر است از کود دامی کهنه استفاده کنید. این منبع به مرور زمان مواد مغذی ضروری از جمله نیتروژن، فسفر و پتاسیم، که برای رشد اولیه ریشه و سلامت کلی گیاه بسیار مهم هستند، را در اختیار گیاه قرار می‌دهد.

2- ترکیب کردن

چند هفته قبل از کاشت پیاز کود حیوانی و کمپوست را در عمق ۱۵ تا ۲۰ سانتی‌متر (۶ تا ۸ اینچ) با خاک ترکیب کنید. این کار فرصت کافی را برای تجزیه مواد آلی و آزادسازی مواد مغذی فراهم می‌کند. در این صورت می‌توان مطمئن بود که این مواد به راحتی در مراحل اولیه رشد در دسترس گیاه قرار دارند.

3- کوددهی در دوره رشد

می توان در صورت تمایل عملیات کوددهی را در فواصل زمانی مشخص و در طول دوره رشد گیاه، با هدف دستیابی به بیشترین رشد ممکن، تکرار کرد.    

• کوددهی اولیه : در زمان کاشت می‌توانید از یک کود آلی متعادل (مانند کود NPK با نسبت 4-4-4 یا 5-5-5 یا پودر استخوان NPK با نسبت 1-4-5) به مقدار حدود 100 گرم در هر متر مربع استفاده کنید. این امر بدون اینکه باعث تحریک بیش از حد شاخ و برگ گیاه شود، به استقرار ریشه و رشد متوسط برگ‌ها کمک می‌کند.
• اوایل بهار: هنگامی که رشد پیازها شروع و برگ ها ایجاد شدند، کود غنی از نیتروژن مانند پودر استخوان را به مقدار 50-100 گرم در هر متر مربع به خاک اضافه کنید. این امر موجب رشد بهتر برگ‌ها، که برای تشکیل پیازهای بزرگ و سالم ضروری هستند، می‌شود.

مراقبت و نگهداری از پیاز

• اواسط بهار: حدود سه تا چهار هفته پس از کوددهی اولیه می‌توانید دوز دوم کوددهی را سبک تر و با استفاده از کودهای پودر استخوان یا کود آلی متعادل انجام دهید. این امر رشد گیاه را درست در زمانی که گیاهان برای تشکیل پیاز آماده شده‌اند، حفظ می‌کند.
• اواخر بهار: هنگامی که فرآیند تشکیل پیاز آغاز شد باید کوددهی، به ویژه کودهای غنی از نیتروژن، را کاهش دهید یا متوقف کنید. این امر به گیاه اجازه می‌دهد تا بر تشکیل پیاز، به جای تولید برگ، تمرکز کند. در این مدت با آبیاری منظم رطوبت یکنواخت خاک را حفظ کنید و از مالچ آلی مانند کاه برای سرکوب علف‌های هرز و حفظ رطوبت استفاده نمایید.

با استفاده از روش‌های ذکر شده و کوددهی در مراحل مناسب، می‌توانید به پیازهایی بزرگ، خوش طعم و با قابلیت نگهداری بالا دست یابید.

سطح دشواری کاشت پیاز

دشواری کاشت پیاز بسته به روش کشت و شرایط آب و هوایی بین ساده تا متوسط متغیر است.

نکات مهم در کاشت پیاز

• استفاده از مالچ: استفاده از مالچ در اطراف گیاهان علاوه بر اینکه به حفظ رطوبت و دمای یکنواخت خاک کمک می‌کند منجر به سرکوبی علف‌های هرز، که با پیازها بر سر آب و مواد مغذی رقابت می‌کنند، نیز می‌شود.
• تناوب کشت: به منظور کاهش خطر شیوع بیماری‌های حاصل از خاک، اجرای الگوی تناوب کشت توصیه می‌شود. در این روش، کشت پیاز در هر سال در بخش متفاوتی از باغچه صورت می‌پذیرد و این چرخه در بازه زمانی سه تا چهار ساله تکرار می‌گردد.

گیاهان هم‌زیست مناسب پیاز

هویج، چغندر، توت فرنگی و گوجه‌فرنگی هم‌زیستان مناسبی برای پیاز هستند زیرا می‌توانند به دفع آفات پیاز کمک کنند.

گیاهان نامناسب برای کاشت در مجاورت پیاز

نخود فرنگی و لوبیا رشد پیازها را مهار می‌کنند از اینرو انتخاب مناسبی برای کاشت در مجاورت این گیاه نیستند.

آفات و بیماری‌های رایج

• آفات: تریپس پیاز و مگس ریشه پیاز
• روش‌های پیشگیری و کنترل: برای محافظت از محصولات می‌توانید از روکش‌های ردیفی شناور یا تورهای حفاظتی استفاده کنید و تناوب کاشت پیاز را رعایت نمایید. در صورت لزوم استفاده از حشره‌کش‌های ارگانیک نیز می‌تواند مفید واقع شود.
• بیماری‌ها: سوختگی پیاز و پوسیدگی سفید
• روش‌های پیشگیری و کنترل: اطمینان حاصل کنید که جریان هوا به خوبی در اطراف گیاهان برقرار است و خاک زهکشی مناسبی دارد .بهتر است از آبیاری مستقیم روی گیاهان خودداری کنید و گیاهان آلوده را به سرعت برداشت و از مزرعه خارج نمایید.

دشواری کاشت پیاز

برداشت پیاز

• زمان برداشت: پیازها زمانی که حدود نیمی از برگ‌های آن‌ها به طور طبیعی خم شدند و به رنگ زرد تغییر کردند، آماده برداشت هستند. این تغییرات معمولاً نشان می‌دهند که پیازها به بلوغ رسیده‌اند و رشد آن‌ها متوقف شده است. بسته به نوع پیاز و شرایط رشد، این مرحله معمولاً بین 90 تا 120 روز پس از کاشت بذرها رخ می‌دهد و در صورت استفاده از پیازچه یا نشا، برداشت ممکن است کمی زودتر امکان‌پذیر باشد. بسیار مهم است که عجله‌ای برای برداشت نداشته باشید، زیرا برداشت زودهنگام به منزله‌ی پیازهای کوچک و رشد نیافته است.
• نکات برداشت: برای برداشت پیازها می‌توانید آن‌ها را با دقت از زمین بیرون بکشید یا با استفاده از بیلچه باغبانی آن‌ها را از خاک خارج کنید. دقت داشته باشید که به پیازها آسیبی وارد نشود. استفاده از چنگک یا بیل باغبانی می‌تواند به شل کردن خاک، به‌ویژه در خاک‌های سفت، کمک کند و برداشت پیازها را آسان‌تر نماید.
• خشک کردن: پس از برداشت، پیازها را روی سطح خاک یا در یک مکان خشک و دارای تهویه مناسب پخش کنید تا خشک شوند. اجازه دهید آن‌ها به مدت چند روز، معمولاً بین 2 تا 3 روز، در معرض نور خورشید قرار بگیرند تا پوست بیرونی آن‌ها کاغذی و گردن پیازها کاملاً خشک شوند. فرآیند خشک کردن (عمل‌آوری) بسیار مهم است زیرا باعث کاهش رطوبت داخل پیازها می‌شود و از پوسیدگی آن‌ها در طول دوره نگهداری جلوگیری می‌کند.
• در مناطق با رطوبت بالا یا با بارندگی مکرر، توصیه می‌شود پیازها را در مکانی سرپوشیده مانند ایوان، انبار یا گاراژ خشک کنید تا از خشک شدن مناسب آن‌ها اطمینان حاصل شود. پس از خشک شدن، ریشه‌ها را کوتاه نمایید و قسمت‌های هوایی را (حدود 2.5 تا 5 سانتی‌متر بالاتر از پیاز) ببرید. پیازهای خشک شده را در مکانی خنک، خشک و دارای تهویه مناسب نگهداری کنید. شرایط ایده‌آل برای نگهداری پیازها دمایی بین 0 تا 5 درجه سانتی‌گراد (32 تا 41 درجه فارنهایت) با رطوبت کم است. این شرایط منجر به افزایش ماندگاری آن‌ها می‌شود. پیازهایی که به درستی خشک و نگهداری شده‌اند، می‌توانند چندین ماه دوام بیاورند و در طول زمستان منبعی پایدار از مواد غذایی را فراهم کنند.

برداشت پیاز

تکثیر

پیازها از طریق بذر، پیازچه یا نشا تکثیر می‌شوند. بذرها تنوع بیشتری دارند اما به زمان بیشتری برای رسیدن به بلوغ نیازمند هستند. پیازچه‌ها ساده‌تر و سریع‌تر به محصول نهایی تبدیل می‌شوند اما ممکن است مستعد ابتلا به بیماری‌ باشند.

کاربردهای آشپزی پیاز

پیازها یکی از اساسی‌ترین و مهمترین مواد غذایی در آشپزی هستند زیرا استفاده از آنها موجب تغییر طعم، بافت و عمق غذاها می‌شود. کاربردهای آشپزی پیاز می‌تواند از یک ماده غذایی پایه در پخت و پز ساده تا ماده غذایی اصلی در بسیاری از دستورهای غذایی پیچیده، متغیر باشد.

• مصرف خام: پیازها را می‌توان به صورت خام مصرف کرد، این گیاه به سالادها، سس‌ها و ساندویچ‌ها طعمی تند و بافتی ترد می‌بخشد. پیاز قرمز به دلیل طعم ملایم و رنگ جذابش به صورت خام در سالادهای یونانی، گواکامولی و همبرگرها (به عنوان تاپینگ) استفاده می‌شود.
• طعم دهنده اصلی: پیازها ماده اولیه بسیاری از غذاها از جمله سوپ‌ها، سس‌ها و خورش‌ها است. تفت دادن پیازها اغلب نخستین گام در مسیر ایجاد طعمی غنی و دلپذیر برای غذاهایی همچون سوپ پیاز فرانسوی، ریسوتو و کاری می‌باشد. واکنش میلارد که هنگام پخت پیاز رخ می‌دهد، طعم دلپذیر و خوشمزه‌ای ایجاد می‌کند که طعم کلی غذا را بهبود می‌بخشد.
• پیاز کاراملی شده: پیازها در فرایند پخت آرام و تدریجی بر روی حرارت ملایم، قندهای طبیعی خود را آزاد می‌کنند و طعمی عمیق و شیرین را به نمایش می‌گذارند. پیازهای کاراملی شده در غذاهایی مانند سوپ پیاز فرانسوی، پیتزا و تارت‌ها کاربرد گسترده‌ای دارند. همچنین آنها به عنوان افزودنی در ساندویچ‌ها و همبرگرها مورد استفاده قرار می‌گیرند. فرآیند کاراملی کردن، تندی پیازهای خام را به شیرینی ملایمی تبدیل می‌کند.
• ترشی پیاز: پیازها را می‌توان به منظور اضافه کردن طعم تند و ترش به غذاهای مختلف، ترشی انداخت. ترشی پیاز معمولاً در تاکوها و سالادها و همچنین به عنوان تزئین برای گوشت‌های کبابی استفاده می‌شود. ترشی انداختن، بافت پیازها را نرم و شیرینی طبیعی آن‌ها را با اسید متعادل می‌کند.

کاربرد پیاز در آشپزی

• کباب کردن روی زغال یا در فر: کباب کردن پیازها روی زغال یا در فر قندهای طبیعی آن‌ها را آزاد می‌کند و طعم آن‌ها را بهبود می‌بخشد. این امر آن‌ها را به یک افزودنی خوشمزه برای گوشت‌های کبابی، سبزیجات و کباب‌ها تبدیل می‌کند. پیازهای کبابی همچنین می‌توانند به صورت پوره در سس‌ها استفاده شوند و یا به عنوان یک غذای جانبی سرو گردند.
• استفاده از پیاز در سوپ‌ها و استوک‌ها: پیازها ماده اولیه اصلی در تهیه استوک‌ها و آبگوشت‌ها هستند و موجب افزایش عطر آنها می‌شوند. سوپ پیاز فرانسوی نمونه‌ای کلاسیک از یک غذا است که در آن پیازها عنصر اصلی را تشکیل می‌دهند و با پخت آرام و تدریجی، طعمی لذیذ را به نمایش می‌گذارند.
• انواع پیاز در آشپزی: انواع مختلفی از پیازها در آشپزی استفاده می‌شوند.
• پیاز زرد: متنوع‌ترین نوع پیاز است و به دلیل تعادل بین شیرینی و تلخی معمولا برای پخت و پز استفاده می‌شود.
• پیاز سفید: طعم تندتری نسبت به سایر پیازها دارد و گزینه‌ی مناسبی برای آشپزی مکزیکی است.
• پیاز قرمز: به دلیل رنگ خود محبوب زیادی یافته است و معمولاً برای تزئین غذا یا به صورت خام در سالادها استفاده می‌شود.
• پیازهای شیرین: به دلیل طعم ملایم‌ خود به صورت خام برای تهیه سالاد‌ها و ساندویچ‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد.

• ترکیبات غذایی: پیازها با طیف وسیعی از مواد غذایی از جمله سیر، گوجه‌فرنگی، فلفل دلمه، گوشت، پنیر و گیاهانی مانند آویشن و رزماری به خوبی ترکیب می‌شوند. در آشپزی فرانسوی، ترکیب پیاز، هویج و کرفس، که با نام میروپوا شناخته می‌شود، به عنوان یک طعم دهنده پایه برای غذاها استفاده می‌شود.
• روش‌های نگهداری: پیازها را می‌توان با روش‌های مختلفی مانند خشک کردن یا دهیدراته کردن نگهداری کرد. در این روش‌ها، پیازها به پودر پیاز یا خلال پیاز تبدیل می‌شوند و به عنوان چاشنی در انواع غذاها مورد استفاده قرار می‌گیرند. همچنین، با هدف حفظ طعم پیازها برای مدتی طولانی، می توان آنها را فریز یا به فرآورده‌هایی مانند مربای پیاز یا ترشی تبدیل کرد.

در کل، پیازها یک ماده ضروری و مهم در آشپزی هستند که می‌توانند موجب تقویت و تغییر طعم غذاها شوند.

در خاتمه، کاشت پیاز فعالیتی ارزشمند و مثمرثمر است که منجر به تولید یکی از مواد اولیه ضروری و بنیادین در آشپزی می‌گردد. با اعمال مراقبت‌های اصولی و توجه مستمر، باغبانان با هر سطح مهارتی قادر خواهند بود به موفقیت چشمگیری در کاشت پیاز دست یابند و محصول فراوانی را برداشت نمایند.

پیاز